28 ივლისი დაიწყო ასე:
შხაპისა და წვერის პარსვის დროს ყოველთვის ვუსმენ რადიოს. რადიო "თავისუფლების" დილის პროგრამის დასრულების შემდეგ (რომლის მეორე ნახევარსაც ზოგჯერ თითქმის ნულოვანი ინფორმაციული ღირებულება აქვს), ზუსტად 10–ზე, ოდნავ მარცხნივ ვაცოცებ სიხშირის მოდულაციის კურსორს და ვუსმენ "ფორტუნას" საინფორმაციო გამოშვებას. რადიო ფორტუნა – ყველგან, სადაც საქართველოა – აცხადებს, რომ ხელისუფლების კანდიდატი საქართველოს სახალხო დამცველის პოსტზე არის დავით პაიჭაძე. ინფორმაციის წყაროს არ ასახელებენ.
ძალიან მალე მირეკავს ორი მეგობარი და იგებს, რომ ზუსტად იმდენი ვიცი ამ ამბის შესახებ, რამდენიც მათ.
მოგვიანებით ვნახულობ გაზეთ "რეზონანსს", რომლის მეორე გვერდი სანახევროდ უკავია წერილს სათაურით, რომ "ხელისუფლება სოზარ სუბარის შემცვლელად დავით პაიჭაძეს ამზადებს" (თან კაი მსუყე შავი შრიფტით). სტატიის ავტორი – რუსიკო მაჩაიძე – ლაპარაკობს სხვა კანდიდატებზეც. ყველა მათგანს კონკრეტული პირი ასახელებს, დავით პაიჭაძეს – კაცი ვერ გაიგებს, ვინ: რაღაც, უპიროვნო ხელისუფლება.
მართლა ვერ ვხვდები, თუ ჟურნალისტს ასეთი რამ უთხრეს თუნდაც წინადღეს, რატომ არ დამირეკა? სამაგიეროდ, ეგრევე მირეკავს რუსთავი–2, მწერს 11 საათსა და 50 წუთზე და 12–საათიან კურიერში უკვე გადის ჩემი კომენტარი, რომ ინფორმაცია, თითქოსდა ხელისუფლება ჩემს კანდიდატურას განიხილავდეს სახალხო დამცველის პოსტზე – არის მხოლოდ და მხოლოდ მედიის მიერ გავრცელებული ინფორმაცია და ისიც წყაროს მიუთითებლად. ამაზე კომენტარის გაკეთება ნიშნავს გაზეთის შესახებ კომენტარის გაკეთებას.
ამის შემდეგ კიდევე ერთი ზარია – ინტერნეტ ტელევიზიიდან. მათაც ვეუბნები, რომ არავითარი საფუძველი ინფორმაციას არ აქვს და ჩემთან მოსვლა კომენტარის ჩასაწერად არ ღირს დროდ, რომელიც მოსვლაში დაეხარჯებათ. "თუ ვინმე ხელისუფლებაში დაგიდასტურებთ ამ ამბავს, მაშინ მობრძანდით". მიჯერებენ. და არავინ არ მოდის.
მერამდენედ ვრწმუნდები, რომ ჩვენთან მედია თავისუფალია თავის სისულელეში. "რეზონანსს" შეეძლო ერთი ზარი გამოეშვა წინადღეს, სამაგიეროდ, მეორე დღეს, ნებსით თუ უნებლიეთ, ვეღარ გაავრცელებდა ტყუილს. ლაშას (ტუღუშს) – გაზეთის მთავარ რედატორს – მგონია, რომ ეს არ ენაღვლება.
დღე გაცილებით საინტერესოდ გაგრძელდა: მონაწილეობა მივიღე სერიალის "შუა ქალაქში" შესახებ გამართულ მსჯელობაში, მერე წავიყვანე პიკის საათი გია ნოდიასთან (მომეჩვენა, რომ ცოცხალი გადაცემა გამოგვივიდა), გადაცემის შემდეგ ჩემს ყოფილ სტუდენტს, ნიკა ესებუას (once again მადლობას მას) გამოვართვი სამი ფილმი და მათგან ერთს – რამდენი ღირხარ?–ს ვუყურე საღამოს.
ხელისუფლებას კი კარგად ვიცნობ საიმისოდ, რომ დარწმუნებული ვიყო: თუ რამის შეთავაზება მართლა უნდათ, რადიოსა და გაზეთის მეშვეობით არ შეგატყობინებენ. ვერც იმას ვიტყვი, რომ ჩემი სახელი "იხვად" გამოიყენეს მედიის მანიპულირებისათვის. წყარო ხომ არ დაარიგებს ჟურნალისტს (თან ისეთს, 10 წელიწადზე მეტი რომაა ამ საქმეში), წადი და რასაც გეუბნები, სხვასთანაც შეამოწმეო?
Tuesday, July 28, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
აი, ეს მესმის:)))
ReplyDeleteკეთილი იყოს თქვენი მაუსი ბლოგოსფეროში:)))
ReplyDeleteისე ძალიან კარგი იქნებოდა, რომ გამხდარიყავით ომბუდსმენი :) You gotta think about it =))
ReplyDeleteისე, ომბუდსმენმა ჟურნალისტიკაზე უარი უნდა თქვას, არა?
ReplyDelete